Heeey allemaal, hoe is het leven in Nederland? Eindelijk mooi weer daar hoorde ik, iedereen lekker van de zon aan het genieten? Tijd voor een verslagje vanuit de middle of nowhere, nog meer middle of nowhere dan Puerto Cabezas, namelijk Waspam. Dit is onze uitvalsbasis vanuit waar we naar de kleine dorpjes vertrekken om onderzoek te doen voor het project van 2015. Zo’n twee weken geleden hebben we Puerto verlaten. De school is feestelijk geopend met heel veel toespraken, discutabele culturele dansjes van kinderen en het uitreiken van certificaten aan de vrijwilligers en de docenten. Het gebouw zag er super strak uit, echt gaaf wat er in drie maanden in neergezet. Na de opening op de school was er nog een feest in ons huis, wat super gezellig was met een hoop dronken Nica’s en Nederlanders. De dagen erna was het tijd om onze documenten van kennisoverdracht verder uit te werken en het huis leeg te maken. De een na laatste nacht kwamen de achterburen maar weer eens langs, op een hele brutale manier dit keer. Ze hebben namelijk het ijzeren hek omgebogen en de twee telefoons van Thijs, mijn laptop en telefoon en geld van Pascalle meegenomen. Bizar dat de dieven gewoon bij ons in de kamer hebben gestaan en onze spullen, die vlak naast ons bed lagen hebben weggepakt. Echt balen dat zo net voor vertrek mijn spullen toch nog zijn gestolen.
Twee dagen later zijn we in een vrachtwagen, met een miljoen spullen richtin Waspam vertrokken. Dat was zes uur hobbelen over een stoffige weg, maar gelukkig gingen de matrassen ook mee dus konden we erg comfortabel zitten. In Waspam slapen we in een huis bij de katholieke kerk. We slapen nu in een soort klaslokaal want dat is beter dan de slaapzalen. Vooral de kelder met de douche, daar kan je prima een horrorfilm in op nemen. Ik zit op de veranda van bij onze kamer, best gezellig hier met allemaal loslopende paarden en koeien op het terrein. Die lopen hier door de hele stad heen. Waspam is wel oke, het lijkt best veel op Puerto Cabezas maar dan een stukje kleiner. Het is wel lekker overzichtelijk, er zijn een paar restaurantjes waar ze ons ondertussen al goed kennen en er is een internetcafé, die de helft van de tijd om onverklaarbare redenen dicht is. Samen met het gebrek aan telefoon en laptop voel ik me erg onbereikbaar hier. Maar het is op zich niet erg om een maandje zonder electronica te zitten.
Vanuit Waspam hebben we al twee dorpjes bezocht. We zijn eerst in Uhry geweest, waar de bouwgroep bezig is met de bouw van nieuwe lokalen. We hebben een dagje meegeholpen daar. Ik heb een paar keer water gehaald bij de rivier, die is iets van 3 minuten verderop. Maar het viel vies tegen, lopen met een volle emmer water op je hoofd. Terwijl de Nicaraguaanse vrouwen en meisjes zonder handen moeiteloos de emmer op hun hoofd balanceerden alsof het niks was, liepen wij te zwoegen met halve emmertjes. Vanuit Uhry zijn we eerst naar een finca vertrokken, waar we een nachtje in een tent hebben geslapen. Bij een finca denk je waarschijnlijk aan een groot luxe huis, maar dit was een open houten hutje in de jungle. Echt een super mooi gebied, we hebben heel veel gezwommen in de rivier, vis gevangen en een tocht(je) door de jungle gemaakt. Oh en ze hadden een super lief baby aapje die ik heb vastgehouden. Wel echt super zielig, de moeder was doodgeschoten en opgegeten denk ik. Na de finca zijn we naar Wasla vertrokken, het eerste dorpje waar we gingen onderzoeken of er behoefte is aan een project volgend jaar. Wasla was al redelijk afgelegen, maar de meeste huizen hadden nog wel elektriciteit en de school was ook in redelijke staat. We sliepen in een van de lokalen op de primaria, de lagere school. Dus we hadden een groot publiek, de kinderen vonden ons reuze interessant. Ook in Uhry al en later ook in Bum, overal staren de kinderen en sommige volwassenen ons aan. Ook als je ’s ochtends wakker wordt staan er al kinderen te kijken, blijkbaar erg interessant. Ze blijven ook gerust de hele dag een beetje rondhangen om te kijken wat we uitspoken, een soort van televisie voor ze denk ik. Wasla was dus nog redelijk ontwikkeld, maar het was goed om te oefenen met het onderzoek. Ik ga bij mensen thuis langs en vraag ze of ze deel zouden willen nemen aan een soortgelijk project als in Puerto en ik informeer naar de werkgelegenheid en welke bouwvaardigheden ze graag willen leren.
Na Wasla zijn we twee dagen in Waspam geweest om de onderzoeksresultaten uit te werken. Het is erg gezellig hier bij de kerk, dus we hebben ook veel buiten gezeten met een glaasje rum en een gitaar. De watchiman, de bewaker, kan supergoed gitaar spelen en zingen, hij kent alle Miskito toppers. Twee dagen Waspam waren zo weer voorbij, daarna zijn we naar Bum vertrokken. Dat was iets van vier uur varen verderop. De boot is een hele smalle houten boot met een flinke motor erachter. Ik vind de tochten met de boot super leuk, de rivier is super mooi. Omdat het nu het droge seizoen is, staat de rivier heel laag. Daarom is het goed opletten omdat sommige stukken erg ondiep zijn. Er liggen ook heel veel bomen en stukken hout in de rivier, dus het is een soort slalom. Bum was al een heel stuk minder ontwikkeld dan Wasla. Bum is alleen via de rivier te bereiken, dus alle materialen worden via de rivier gebracht, transport is heel duur. Dus de mensen in Bum zijn bijna allemaal zelfvoorzienend, ze verbouwen hun eigen bonen, rijst en bananen en ze hebben kippen, varkens, koeien en paarden die allemaal los door het dorp lopen. Ze wonen in hele simpele houten hutjes en er is geen stroom. De enige manier van communicatie is een radio op batterijen. Maar ook hier waren de mensen super gastvrij en super blij met onze komst. We bleven maar benadrukken dat we slechts op onderzoek waren maar dat een project nog niet zeker was. Wel was het duidelijk te zien dat de school aan vervanging toe is. Er stond een goed lokaal, hierin hebben we ook geslapen. Daarnaast was er nog een betonnen stuk tot kniehoogte met een dak erboven, dit gebouw had duidelijk zijn beste tijd gehad. Ook vertelden de inwoners van Bum dat de rivier ieder jaar zo’n drie meter breder werd. De school stond zo’n 20 meter van de rivier af, dus het is hoognodig om de school binnen niet al te lange tijd te verplaatsen. Ook in Bum ben ik vooral bij mensen thuis langs geweest. Het was hier duidelijk dat de mensen heel veel moeite moesten doen om überhaupt voldoende eten op tafel te krijgen. Ze zijn afhankelijk van de gewassen en ze hadden net een slechte oogst gehad. We waren het er allemaal over eens dat Bum een goede kandidaat zou zijn voor een project, maar we hebben nog twee dorpen te gaan dus het is afwachten hoe het daar is. Na drie dagen Bum was het weer tijd om in de boot te stappen. Dit keer ging de tocht niet zo snel, na zeven uur varen, bijna een botsing met een boomstam en een hoop zon kwamen we weer in Waspam aan. Nu zijn we hier de resultaten aan het uitwerken en iedereen is erg gelukkig met het internetcafé die nu wel gewoon open is. Ook zijn we erg blij met de koude sapjes en biertjes. Vandaag nog een redelijk rustige dag hier, even inkopen doen, verder de resultaten van het onderzoek uitwerken en dan morgen naar Klampa. Het plan is om daar vier dagen te blijven, dan weer twee dagen Waspam en dan naar het laatste dorp Esperanza, dat is zo’n 6 uur varen, stroomopwaarts, dus de andere kant dan waar we tot nu toe zijn geweest. Dat schijnt nog meer jungle te zijn, ik ben heel benieuwd. Tot nu toe valt het gelukkig erg mee met de vieze beesten, ik kan de spinnen en andere insecten nog redelijk aan. Het gaat nu echt super snel, over twee weken is het project helemaal klaar. Dan begin ik weer aan een nieuw deel van de reis, dan reis ik met Elske van Managua naar Panama waar Charlotte ons opwacht en dan met de boot naar Colombia. Gek dat de vier maanden er alweer bijna opzitten. Eerst nog twee weken van onderzoeken, varen, douchen in de rivier, miskito oefenen en kokosnoten met rum drinken en dan is het toch echt voorbij.