Bezoek, telefoons en Corn Island

Ola ola!

De tijd vliegt hier, het is, zoals altijd, weer een tijdje geleden dat ik iets geschreven heb. Er is weer een hoop te vertellen!

Ten eerste staat hier een mooie tafeltennistafel in het huis die fanatiek wordt gebruikt. Adriaan en pap zijn namelijk langsgeweest en ze hebben een hele mooie tafel in elkaar gezet. Het plan was om de tafel al eerder te maken maar zoals wel vaker het geval is, zat het niet erg mee met dingen als elektriciteit en vervoer. Maar de tafel staat er en na een super leuk bliksembezoek zijn pap en Adriaan alweer vertrokken.

Pap en Adriaan zijn zondagavond aan gekomen. Toen hebben we heerlijk kreeft gegeten bij een van onze favoriete restaurants van de stad. Daarna zijn we even naar het hotel gegaan. Ik zou eigenlijk gewoon in het huis slapen maar na het zien van de heerlijke bedden ben ik toch maar even verhuisd. Ook heerlijk om weer constant stromend water te hebben, want we hebben hier een hoop problemen met onze put. Daarom douchen we meestal met een emmer. Op zich geen probleem, maar je gaat het opeens een stuk meer waarderen als er weer water uit de kraan komt. Na een heeeeerlijk nachtje slapen zijn we vroeg vertrokken naar de bouw. We hadden afgesproken om om half zeven te ontbijten zodat we op tijd konden vertrekken. Maar zoals wel vaker het geval is hier, duurde dat weer wat langer dan gedacht. Na een half uur hadden we eindelijk ontbijt, dus daarna zijn we snel naar de bouw gegaan want ik moest een cursus geven met mijn team. Maar ook op de bouw gaat alles ook op zijn gemak, dus daar konden we ook nog rustig opstarten. Ik heb weer de basiscursus gegeven en pap en Adriaan zijn aan de slag gegaan met de tafeltennistafel. Daar zijn ze de hele ochtend zoet mee geweest en ondanks onze kritische blikken stond er uiteindelijk een redelijk rechte tafel. Na de lunch op de bouw heb ik het huis laten zien en nog even wat vertaald voor de volgende cursus die op het programma staat.

In overleg met mijn team heb ik dinsdag een dagje vrij genomen om met de kleine jeep waarmee pap en Adriaan uit Managua waren gekomen te gaan rijden. Het plan was om naar een lagune boven Puerto te rijden. Het eerste stuk over de hoofdweg ging prima. Maar al snel namen we een afslag en de weg werd steeds avontuurlijker. Adriaan die kon nog lekker door scheuren, maar na zo'n kwartier rijden was de weg toch echt weg. Pap heeft nog even 100 filmpjes gemaakt van hoe we door de bush reden en toen zijn we terug gegaan om toch te proberen via een andere route bij de lagune te komen. Ik heb een stuk gereden en dat was een leuke slalom om de flinke gaten in de weg heen. We kwamen nog langs een houten uitkijktoren waar we even omhoog zijn gelopen, alleen viel de toren van ellende uit elkaar, dus dat was best eng. Maar we hadden wel een mooi uitzicht boven op de toren. Tussendoor zijn we nog gestopt in een dorpje. Pap wilde even testen of de waterput werkte en meteen kwam er een man op ons af, die vertelde dat de put (net als de onze) droog was. Alleen moesten zij zo'n twee uur lopen naar de rivier... Wat me ook al opviel was dat iedereen in het dorp een betonnen huis had, wat best opvallend was voor zo'n afgelegen dorp. De man vertelden ons dat het dorp in 2007 compleet is vernield door orkaan Felix. Daarna hebben Amerikanen voor iedereen in het dorp een huis gebouwd. De meeste mensen in het dorp hadden toch maar zelf weer een houten huis naast het betonnen huis gebouwd. Vol trots liet de man zijn meubelmakerij zien die hij in zijn betonnen huis had. Hij had mooie spullen, maar er was bijna geen vraag naar meubels. Gelukkig zijn de wegen in de buurt van Puerto vrij overzichtelijk omdat er bijna geen afslagen zijn, dus we hebben de lagune kunnen vinden en daar heerlijk gezwommen. Op de terugweg hebben we nog een lifter meegenomen, een jonge vrouw die hoogzwanger was en graag naar Puerto wilde. Ze bleek alleen geen woord Spaans te kunnen, dus we zijn verder weinig over haar te weten gekomen.

Thuis hebben we dan eindelijk de tafeltennistafel in elkaar gezet. Na weer een avond lekker uit eten was het alweer tijd om afscheid te nemen van pap en Adriaan. Zij keken alweer uit naar het vervolg van hun roadtrip, dit keer via een andere route terug. Maar de weg was uiteraard weer net zo hobbelig. Na mijn vrije dagje moest er weer hard gewerkt worden aan de volgende cursus en we hebben donderdag nog een cursus gegeven over wapening en beton.

Nu weer even verder terug in de tijd, tussen het laaste blog en nu in zijn we druk bezig geweest met de cursussen en hebben we af en toe een quiz gedaan. Ook erg leuk, ik ben met Inge en Thijs en Rafael (een van de officiales van de bouw) naar Wawa, een mooi dorpje, gefietst over het strand. Op de heenweg was het vloed, wat hier betekent dat er geen strand is. Dus het grootste deel van de heenweg was het meer waterfietsen. Maar het strand werd steeds mooier en leger, echt een super mooie tocht. Toen we bijna bij Wawa waren, moesten we nog een rivier oversteken. Dat kon met hele kleine houten boomstambootjes. De fietsen moesten ook mee, want anders was de kans groot dat die gestolen zouden worden. Dus met fietsen en al zijn we in de gammele houten bootjes gestapt. Wawa was een super mooi stadje, heel schoon en mooi en overal liepen varkens, paarden en koeien. De terugtocht ging een stuk soepeler omdat er meer strand was.

Oh ja, een week geleden zijn de fietsen alsnog gestolen toen we op een feestje waren. Sowieso is het erg goed opletten hier, want we zijn een populair doelwit van de lokale dieven en missen al een hoop spullen. Ons huis is nu hermetisch afgesloten dus hopelijk gaat het vanaf nu goed. Met een hoop inspanning en spannende avonden is het wel gelukt om de telefoon van Pascalle weer terug te krijgen. Een buurvrouw kwam namelijk naar ons toe dat ze wist wie de telefoon had. Maar de hele buurt let goed op elkaar, dus we moesten proberen om de telefoon terug te krijgen op een manier dat ze haar niet zouden verdenken. Dat is niet helemaal gelukt helaas, maar Pascalle heeft haar en de kinderen getrakteerd op pizza en gelukkig lijkt het nu alsof ze er niet mee in de problemen is gekomen.

We zijn hier nu ruim twee maanden en het is echt te merken dat we hier steeds meer thuis zijn. Ik weet nu de goede adresjes en ken na het telefoonverhaal alle buren. Zelfs de lokale gebaren zijn nu vertrouwd. Eerst keek ik erg gek op als iemand met zijn lippen een soort duckface maakte. Maar hier wijzen ze niet met hun handen, maar met hun mond. Ook dat went. Zo zijn er ook aparte gebaren voor slaan, gaan en betalen. De dronken mensen op straat wennen en ik zit relaxter in de taxi die vaak als een bezetene door de stad scheurt. Helaas praat ik nog geen Miskito, behalve de paar woorden die we vaak met de cursussen gebruiken. Maar met woorden als spijker, zaag en blazen kom ik niet erg ver in het dagelijks leven. De weken gaan nu snel, we zitten nog minder dan vier weken hier voor we naar de jungle vertrekken. Ik voel me hier helemaal thuis, maar ik heb ook zin in iets nieuws. Over ruim een week is het Semana Santa en dan hebben we een super leuk tripje gepland naar Corn Island. Het enige puntje is dat we nog niet helemaal zeker weten of de boot volgende week vrijdag vertrekt en we hebben nog niemand kunnen vinden die het ons kan vertellen. Dus op hoop van zegen dan maar.

Nog een keertje dan, als je dit fantastische project willen steunen kan je een donatie doen op: http://project2014nicaragua.alvarum.com/fayhendriksen Aisabe!